Nieuwe start na het hospice

In de overdracht hoorde ik dat er een vrij jonge meneer was opgenomen die een tijdje in Zuidoost-Azië woonde. Hij wilde niet teveel gestoord worden en had geen behoefte aan praatjes. Duidelijke taal. Ik moest hem toch even storen om te vragen of hij iets wilde eten. Heel afstandelijk was hij, en ziek. Ik legde nog even (kort natuurlijk) uit hoe het ongeveer werkte in het hospice. En zowaar, hij begon zijn verhaal te vertellen. Hij ging in Zuidoost-Azië (waar hij voor een paar jaar aan het werk was) naar de dokter en kreeg een ernstige diagnose. Zijn vrienden hebben hem toen vliegensvlug (anders had hij niet meer mogen vliegen) in een vliegtuig naar Nederland gezet. Hier aangekomen ging hij naar het ziekenhuis en kreeg zijn eerste behandeling. Daar werd hij zo ziek van dat hij verdere behandeling weigerde. Zo kwam hij in het hospice terecht. Langzamerhand ging hij steeds meer eten en zag er veel beter uit. Ook ging hij met de fysiotherapeut oefeningen en yoga doen. Hij werd ook steeds spraakzamer. Ik opperde het idee om eens in de tuin te gaan zitten of buiten te wandelen in de rolstoel. Daar wilde hij niets van weten. Vervolgens maakte ik met een collega een weddenschap: ik zou hem naar buiten krijgen! Na korte tijd vernamen we dat zijn eerste behandeling wonderlijk goed was aangeslagen. Hij kreeg de keuze om toch door te gaan met deze behandeling. Hij overwoog dit en ondertussen ging hij steeds harder trainen en meer eten. Toen ging ik op vakantie. Daar appte mijn weddenschapcollega me: ‘ik zit hier in het bos, met meneer Landgraaf!’ en natuurlijk een big smiley erachter. Hij is kort daarna uit het hospice vertrokken. Heel jammer om niet te weten hoe het verder verlopen is. Mensen komen en gaan in een hospice, in verschillende opzichten. Je ziet kleine, maar vaak heel bijzondere stukjes van mensenlevens.