Mooi weerzien

Net opgenomen: een mevrouw die ernstig ziek is en verward. Haar kinderen zouden zo komen, haar zoon is over uit Denemarken, haar dochter is psychiater. Na de overdracht komen de kinderen binnen. Ik ken die vrouw dacht ik, maar waarvan ook weer? Dat wist ik al snel: zij was mijn arts-assistent bij het coschap psychiatrie. Dat vond ik het boeiendste coschap, het was jammer dat ik klaar was. Volgens mijn arts-assistent was ik er ook goed in. Toen volgde het examen bij de professor. Hij begon met de vraag welke ‘stroming’ ik aanhing. Was me zeker ontgaan, dus ik vroeg hem eerst uit te leggen wat hij bedoelde. Dat deed hij. Ik antwoordde dat ik geen ‘stroming’ aanhield maar elke ‘stroming’ zou inzetten in het belang van de betreffende patiënt. Dat vond hij geloof ik geen goed antwoord, ik kreeg een 6. Hevig teleurgesteld (dacht toen de psychiatrie-opleiding te gaan doen) ging ik naar mijn arts-assistent. Die liep rood aan en ging op hoge poten naar de professor. Mijn cijfer veranderde in een 8. Ik was het allemaal vergeten, totdat ik haar in het hospice zag. Zij herkende mij ook, ik heb het hele verhaal nog eens (ook aan haar broer) verteld. Ze kwam vaak bij haar moeder langs en probeerde de ‘gebruiksaanwijzing’ voor haar moeder steeds heel duidelijk uit te leggen. Dat was heel behulpzaam voor de ondersteuning van en zorg voor haar moeder. Een moeilijke vrouw. Ze presteerde het om in 1 dienst van 4 uren 42 keer te bellen. De verpleegkundige had haar aan het puzzelen gekregen. Als ze een woord niet wist, drukte ze gewoon op de bel. Met haar kinderen hebben we hier erg om gelachen. Ze overleed kort daarna, op de verjaardag van haar dochter. Toen had ik ook dienst. Bij het uitgeleiden van iemand die gestorven is, staan alle medewerkers die in huis zijn in de gang, met de familie, en wachten tot de auto wegrijdt. Soms blijft de familie dan nog even om bij te praten of bij te komen, maar meestal gaan ze snel weg. Mijn vroegere arts-assistent kwam nog snel even terug, om te zeggen dat ze het heel bijzonder vond dat we elkaar zo weer ontmoet hebben en dat ik er (toevallig?) was bij binnenkomst en uitgeleide van haar moeder. Ik kreeg geen gelegenheid meer om te zeggen dat ik het heel bijzonder vond dat ik de kans had gekregen om haar te bedanken voor haar vertrouwen destijds in mij. Bij deze!