Contact krijgen

De eerste dienst zag ik een mevrouw achter een rollator door de woonkamer schuifelen. Ze was niet erg toegankelijk. Ik keek een beetje hoe anderen met haar omgingen om erachter te komen wie ze was en wat ze wel/niet kon of prettig vond. Iedereen praatte tegen haar, maar zij praatte niet terug. Ze was al lang in het huis, een maand of drie, iedereen kende haar dus al best goed.
De tv stond aan en ik zat aan het hoofd van de tafel, met mijn rug naar de tv, zij zat rechts van mij. Ze keek me doordringend aan met haar priemende bruine ogen. Ik probeerde contact met haar te krijgen. Dat voelde ze wel, want haar blik ontspande. Ineens zei ze keihard: ‘ga eens opzij, ik kan niets zien op tv’. Haha, wat kun je schrikken. Maar het was wel leuk dat ik haar stem eens had gehoord. Ik ging lachen, en zij lachte een beetje mee. Vreemde vrouw dacht ik. ’s Avonds hoorde ik dat ze haar leven lang leed aan een psychiatrische aandoening, waar haar dochter heel wat mee te stellen had gehad. Ik nam me voor om te kijken of ik beter kennis met haar kon maken. Ik kwam de volgende dag, hoorde dat ze de hele dag al in bed lag en dat er gewaakt moest worden. Ik kwam de kamer in, keek naar haar, ze was overleden.