De begrafenisondernemer

Ze was kunstenares, tot haar 96e jaar toe. Prachtige beelden maakte ze. Elke middag zat ze in de tuin, een glaasje wodka drinken en een sigaartje roken, samen met haar zoon. Ze genoot daarvan, evenals van alle aandacht die ze kreeg. Eten deed ze nog weinig, vaak alleen een beetje kippensoep, gemaakt door onze kok (vrijwilliger). Na een aantal dagen bleef ze steeds vaker op haar kamer liggen. Ze was niet echt ziek, maar wel erg moe. Tot ze helemaal op bed bleef, ze sliep veel.
Die avond kwam ik in het hospice. Ze was in een heel diepe slaap en leek niet meer wakker te worden. Ik ging bij haar waken, tot de familie zou komen. Ik heb naast haar bed het boek bekeken waarin veel van haar kunstwerken en haar levensverhaal stonden, heel mooi. Toen ik het dichtsloeg zei ik tegen haar dat het jammer was dat het boek nu gesloten was. Ik legde het op haar bed.
Ze lag zo mooi, met gelakte nagels, oogschaduw, in een heel rustige houding, heel voldaan. En dat zonder enige medicatie! Het was de eerste keer dat ik zo sterk het gevoel had dat een leven helemaal af was. De volgende ochtend is zij rond zonsopgang overleden.
De volgende avond was ik er weer. Toen werd zij door de begrafenisondernemer opgehaald. Dat was een onprettige ervaring. Ze lag op de brancard, met een heel mooi kleed over haar heen. Na het afscheid, met familieleden en alle medewerkers die op dat moment in het huis aanwezig waren, werd zij uitgeleide gedaan. Buiten stond een soort moderne gezinsauto met in de achterklep vier luiken. Zij werd in een van de luiken geschoven en vergrendeld, zonder enig eerbetoon. De chauffeurs verdwenen daarna, zonder enige blijk van respect aan de familie of een hand om hen sterkte te wensen, in hun auto en reden weg. Hoe bedenkt een begrafenisondernemer/uitvaartcentrum het om een auto met vier ‘ligplaatsen’ in te zetten? Hoe bedenken chauffeurs van deze organisaties het om net te doen of zij een paar kratten bier aan het verplaatsen zijn? Daar kan ik me nu echt boos over maken, het is geen pure business, het gaat om mensen! Bijzondere mensen, want elk mens is bijzonder. In mijn ‘stervensplanning’ zal ik zeker opnemen dat ik never nooit in zo’n auto wil liggen.
Dat is dan even een lastig moment, als alles voorbij is. De familie had aangegeven dat zij graag wilden dat wij de kamer waar zij in gelegen had opruimden. Dat had ik ook nog nooit meegemaakt. Samen met mijn collega pakten we al haar kleren, foto’s, kunstwerken, boeken en bijouterie in. We hadden alle twee iets met haar. Was eigenlijk wel mooi na die koude ervaring van zojuist. Toen alles was ingepakt bedacht ik dat haar wodka wellicht nog in de vriezer lag. En ja, hele koelkast leeg, maar een gevulde fles in het vriesvak. Mijn collega opperde om nog even op haar te proosten. Haha, zei ik, dat zou ze wel leuk hebben gevonden. Voor ik het wist had hij twee glazen gepakt. We schonken een klein slokje in de glazen en hebben een toost op haar mooie leven uitgebracht!