Eenzaamheid

Mevrouw Bloem was levensmoe, heel moeilijke jeugd gehad, geen echtgenoot of kinderen. Ze wilde niet meer verder, maar ‘ze kwam niet voor euthanasie in aanmerking’. Toen heeft ze thuis twee weken niet gegeten en amper gedronken. Geheel verzwakt kwam ze in het hospice aan, ze kwam niet meer uit bed. Ze werd gebracht door een nicht. Die was heel zorgzaam. ’s Avonds stond er weer ‘een nicht’ voor haar deur. Die twee nichten bleken elkaar helemaal niet te kennen! Maar ook zij was heel zorgzaam.
We mochten mevrouw Bloem geen eten aanbieden, alleen vragen ‘of we iets voor haar konden doen’, uit respect voor haar besluit. En ja, dat konden we. Na een paar dagen begon zij soep te eten, en boterhammen. Ze werd steeds vrolijker, genoot van alle bezoek, van de nichten en de vrijwilligers. Ik noemde haar altijd ‘de prinses’. Zo lag zij er ook bij, in lakens met rozen erop en met een gelukzalige glimlach om haar mond. We kregen de indruk dat ze vooral heel eenzaam was toen ze haar besluit had genomen om niet meer te eten en te drinken. Dit laat zien dat eenzaamheid verstrekkende gevolgen kan hebben. Mevrouw Bloem is naar huis gegaan.